Για μια τυρόπιτα

Πέμπτη, 2 Απριλίου 2009, σε μια πόλη της ελληνικής περιφέρειας –αποφεύγω τον επιθετικό προσδιορισμό «επαρχιακή» επειδή δεν είναι πολιτικώς ορθός…

Η σκηνή εκτυλίσσεται στην κεντρική πλατεία της πόλης, πλατεία με αδιαμφισβήτητη ιστορική σημασία.

Ένα ελληνόπουλο τεσσάρων, πέντε χρόνων τρώει μια τυρόπιτα. Στα μισά του δρόμου προς την καταβρόχθιση, ο πιτσιρικάς, προφανώς κορεσμένος, απορρίπτει το υπόλοιπο της τυρόπιτας καταμεσής της πλατείας.

Και προτού περάσουν δευτερόλεπτα λίγα, ο –έστω ανήλικος- πολίτης της χώρας την οποία λαμπρύνει το κλέος του Παρθενώνα, στέλνει να κάνει παρέα στη μασημένη τυρόπιτα την χαρτοπετσέτα με την οποία σκούπισε τα τρυφερά χειλάκια του.
Σημειωτέον ότι η μαμά λίγο νωρίτερα είχε μπατσίσει το βλαστάρι της επειδή αυτό ήθελε να δροσιστεί με νερό που είχε παγάκια.
Οι γονείς, ρουφώντας τον φρέντο τους, παρακολουθούσαν ατάραχοι τις επιδόσεις του κανακάρη τους.

Κι εγώ ο θεατής, αποποιήθηκα προσώρας το προσωνύμιο Greco Tsadilas και έδειξα κατανόηση.

Με την καλπάζουσα φαντασία μου είδα στου μπαμπά και στης μαμάς την όψη τους εκπροσώπους της φιλοζωικής οργάνωσης της πόλης οι οποίοι έχουν νουθετήσει τον γιό τους, όταν δε θέλει να φάει ολόκληρη την τυρόπιτα, να πετά το υπόλοιπό της χαμαί –εκτός της οικίας τους βεβαίως- για να ταῒζονται και τα πετεινά του ουρανού.

Και μετά την ημιτυρόπιτα να πετά και μια χαρτοπετσέτα ώστε τα ζωντανά να καθαρίζουν το ράμφος τους από τη λίγδα του εδέσματος.
Λίγη ώρα αργότερα συνειδητοποίησα ότι σε εκείνη την πόλη, που θα μπορούσε να είναι και η Αθήνα, κάποιοι γονείς με επαρχιώτικη στάση ζωής εκτρέφουν τους αυριανούς δολιοφθορείς της αισθητικής, αν μη τι άλλο.